Aykut Edibâli

14 Ocak, Saat 19:00’da, Ankara’dan kara haber yayıldı. Karlı bir Ankara gününde acun ıssız kaldı, yürekler yırtıldı. Ateş düştü Anadolu’ya, İslam dünyasına, Türk Dünyasına. İnsanlık öğrendi ki bir alem öldü.

Soğuğun kara ayaza kestiği bir gece yola çıktı, Anadolu’dan, İstanbul’dan Ankara’ya aktı bin- ler. Ankara’ya indiler içleri buruk, içleri huzur dolu. Şehadetlerini haykırmaya vardırlar Anka- ra’ya, emanetlerini almaya geldiler. Onlar yarım asrı aşkın süre beraber yürüdüler. Edibali, ömrü boyunca Hakkı söyledi ve Hakka yürüdü. Edi- bali yürüdü eşi, evlatları, kardeşleri, öğrencileri ardından yürüdü, o hiç dönüp ardına bakmadı, “kim var yanımda” diye. Allah-u alem, Rabbü- zülcelal onunlaydı hep. Edibali hep yürüdü, zaman şahit oldu, arz şahit oldu, arş şahit oldu. O yürüdü, yüzbinlerce fidan ekti Anadolu’nun bağrına. Gonca güller, ulu çınarlar Edibali’yi al- maya geldiler dualarla. Onu gözyaşları ile yun- dular, dualarla sardılar.

Gözyaşlarını yuttular, bulutlar ağladı, haykı- rışlarını tuttular gökler gürledi. Yolları kar aldı, pürü pak oldu yollar. Yollar bembeyaz, şehirler bembeyaz. Anadolu’ya kar yağıyor. Yol arkada- şı, sevdiği, en kıymetlisi, eşi hep yanındaydı, her adımında! Evlatları, kardeşleri, dostları omuzla- dı naaşını, omuzları çatlatan emanetini sırtladı yüzbinler. Ant içtiler, ahdettiler büyük davaya, yeniden ve yeniden. Tazece ve her adımda “Bis- millah” diyerek.

İçi kan ağlayanlar “Allah-u Ekber” dedi, gökten sicim gibi ayaz indi, eller, diller, dudaklar don- du, yürekle ısındı! Onlar, “Allah” dediler lapa lapa kar yağdı gökten. Edibali severdi kar yağı- şını, gökten inen göğertiye “rahmet” derdi. Gök- ten yağan sekinetti, Allah-u alem. Huzur doldu, vakarlı öğrencilerinin alev alev yanan, dağlanan gönüllerine em oldu, her kar tanesi.